.................................................................

آخر ای دوست نخواهی پرسید

که دل از دوری رویت چه کشید ؟

سوخت در آتش وخاکستر شد

وعده های تو به دادش نرسید .

داغ ماتم شد و بر سینه نشست

اشک حسرت شد و برخاک چکید.

آن همه عهد فراموشت شد؟

چشم من روشن ،روی تو سپید

جان به لب آمده در ظلمت غم

کی به دادم رسی ای صبح امید ؟

آخر این عشق مرا خواهد کشت

عاقبت داغ مرا خواهی دید

.......................................................

شبی پر کن از بوسه ها ساغرم

به نرمی بیا همچو جان دربرم

تنم را بسوزان در آغوش خویش

که فردا نیاید خاکسترم!

...............................................

سحر با من در آمیزد که برخیزد

نسیم گل به سر ریزد که برخیز

زر افشان دختر زیبای خورشید

سبو چشمک زنان از گوشه طاق

به دامانم در آویزد که برخیز

زمان گوید که:هان گر برنخیزی

غریو مرگ برخیزد که برخیزد

......................................................................

به امید نگاهت ایستادن

به روی شانهایت سر نهادن

مرا خوش تر از این ها  آرزویست

دهان کوچکت را بوسه دادن

......................................................................

زرد ونیلی و بنفش

سبز و آبی و کبود

یا بنفشه ها نشسته ام

سالهای سال

صبح زود

در کنار چشمه سحر

یر نهاده روی شانهای یکدگر

گیسوان خیس شان به دست باد

چهره ها نهفته در پناه سایه های شرم

رنگ ها شکفته در زلال عطر های گرم

میتراود از سکوت دلپذیرشان

بهترین ترانه

 ...................................................................

برای چشم خاموشت بمیرم

کنار چشمه نوشت بمیرم

نمیخواهم در آغوشت بگیرم

که میخواهم در آغوشت بمیرم

شعروداع ازفروغ فرخزاد

می روم خسته وافسرده وزارسوی منزلگه ویرانه خویش

بخدامی برم ازشهرشمادل شوریده ودیوانه خویش

می برم تاکه دران نقطه دورشستوشویش دهم ازرنگ گناه

شستوشویش دهم ازلکه ی عشق زین همه خواهش بی جاوتباه

می برم تازتودورش سازم زتوای جلوه امیدمحال

می برم زنده به گورش سازم تازاین پس نکندیادوصال

ناله می لرزد،می رقصداشک اه،بگزارکه بگریزم من

ازتوای چشمه ی جوشان گناه شایدان به که بپرهیزم من

بخداغنچه ی شادی بودم دست عشق امدوازشاخم چید

شعله ی اه شدم صدافسوس که لبم بازبران لب نرسید

عاقبت بندسفرپایم بست می روم،خنده به لب خونین دل

می روم ازدل من دست بدار ای امیدعبث بی حاصل

خدايا : من گمشده ي درياي متلاطم روزگارم و تو بزرگواري !

پس اي خدا! هيچ مي داني که بزرگوار آن است که گمشده اي را به

 مقصد برساند ؟ تا ابد محتاج ياري تو ، رحمت تو ، توجه تو ، عشق تو ،

 گذشت تو ، عفو تو ، مهرباني تو ، و در يک کلام ... محتاج توام

^{عشق یعنی...!}

^{عشق یعنی انتظار و انتظار}

^{عشق یعنی هرچه بینی عکس یار}

^{عشق یعنی دیده بر در دوختن}

^{عشق یعنی در فراغش سوختن}

^{عشق یعنی لحظه های التهاب}

^{عشق یعنی لحظه های ناب ناب}

^{عشق یعنی با پرستو پر زدن}

^{عشق یعنی آب بر آذر زدن}

 تقدیم به تمام دوستان عزیزم .نظر یادتون نره؟ 

  خداحافظی گریه دریک غروب       

   خداحافظی رنگ دشت جنــوب

   خداحافظی دردیـک کـوله باره        

  خداحافظی نـالـه یـک   قـطـاره

  یه خط یادگاری رودیوارنوشتم        

  دلوجا گذاشتـم بـریـدم گـذشتـم

  دوتاقطره اشک رو یک شیشه حیرون     

  یکی گریه من یکی ماله بـارون

  چه غمگینه جاده چه بیرحمه رفتن        

 جدامیشم ازتوجدامیشی از من

 یه قلب مسافر یه مرغ مهاجر         

 بـایه دفـترازخــاطـرات قـدیمـی

بوی باران

بوی باران،بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپيد
برگهای سبز بيد
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک ميرسد اينک بهار

خوش بحال روزگار
خوش بحال چشمه‌ها و دشتها
خوش بحال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش بحال غنچه‌های نيمه‌باز
خوش بحال دختر ميخک که ميخندد به ناز
خوش بحال جام لبريز از شراب
خوش بحال آفتاب

ای دل من گرچه در اين روزگار
جامه رنگين نمی‌پوشی بکام
باده رنگين نمی‌بينی به جام
نقل وسبزه در ميان سفره نيست
جامت از آن می که می‌بايد تهی است؛

ای دريغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسيم
ای دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دريغ از ما اگر کامی نگيريم از بهار
گر نکوبی شيشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

گفتگو با خدا

درخوابم ديدم كه با خدا گفتگو مي كنم.
خدا پرسيد:  تو مي خواهي با من گفتگو كني؟
من در پاسخ گفتم: اگر وقت داريد.
خدا خنديد: وقت من بي نهايت است.
در ذهنت چيست كه مي خواهي از من بپرسي؟
پرسيدم : چه چيز بشر شما را سخت متعجب مي سازد؟

خدا پاسخ داد: كودكيشان، اينكه آنها از كودكي شان خسته مي شوند عجله دارند كه بزرگ شوند، بعد دوباره پس از مدتها آرزو مي كنند كه كودك باشند،

اينكه آنها سلامتي خود را ا ز دست مي دهند تا پول به دست آورند و بعد پولشان را از دست مي دهند تا دوباره سلامتي خود را به دست بياورند،

اينكه با اضطراب به آينده مي نگرند و حال را فراموش مي كنند و بنابراين نه در حال زندگي مي كنند و نه در آينده،

 اينكه آنها به گونه اي زندگي مي كنند كه گويي هرگز نمي ميرندو به گونه اي مي ميرند كه گويي هرگز زندگي نكرده اند.

براي مدتي سكوت كردم.

من دوباره پرسيدم : به عنوان يك پدر مي خواهي كدام درس هاي زندگي را فرزندانت بياموزند؟

او گفت: بياموزند كه آنها نمي توانند كسي را وادار كنند كه عاشقشان باشد، همه كاري كه مي توانند بكنند اينست كه اجازه دهند كه خودشان دوست داشته باشند،

 بياموزند كه درست نيست كه خودشان را با ديگران مقايسه كنند،

بياموزند كه فقط چند ثانيه طول مي كشد تا زخم هاي عميقي در قلب آنان كه دوستشان دارند ايجاد كنند اما سالها طول مي كشد تا اين زخمها را التيام بخشند،

بياموزند كه ثروتمند كسي نيست كه بيشترين ها را داردبلکه كسي است كه به كمترين ها نياز دارد،

بياموزند كه انسانهايي هستند كه آنها را دوست دارند فقط نمي دانند كه چگونه احساساتشان را نشان دهند،

بياموزند كه دو نفر مي توانند با هم به يك نقطه نگاه كنند اما آن را متفاوت ببينند،

بياموزند كه كافي نيست كه فقط آنها ديگران را ببخشند بلكه آنها بايد خود را نيز ببخشند.

من با خضوع گفتم: از شما به خاطر اين گفتگو متشكرم. آيا چيز ديگري هست كه دوست داريد فرزندانتان بدانند؟

خداوند لبخند زد و گفت: فقط اينكه بدانند من اينجا هستم؛ هميشه.

از کتاب گفتگو با خدا
ترجمه علی محب خسروی

*راز زندگی...*

غنچه با دل گرفته گفت:
زندگی
لب زخنده بستن است
گوشه ای درون خود نشستن است
گل به خنده گفت
زندگی شکفتن است
با زبان سبز راز گفتن است
گفتگوی غنچه وگل از درون با غچه باز هم به گوش می رسد
تو چه فکر میکنی
کدام یک درست گفته اند
من فکر می کنم گل به راز زندگی اشاره کرده است
هر چه باشد اوگل است
گل یکی دو پیرهن بیشتر ز غنچه پاره کرده است!              قیصر امین پور